Armtimes.com-ը գրում է.

Մի խումբ արվեստագետ-մտավորականների նամակը` ուղղված Ժիրայր Սեֆիլյանին, հանրության շրջանում ոչ միանշանակ ընդունվեց: Ավելին, շատերը նրանց մեղադրեցին միակողմանիության, իշխանության ձեռքերն ազատելու փորձի, նրա պատվերը կատարելու մեջ` ցավով արձանագրելով, որ նամակի տակ ստորագրողների թվում են շատ հարգարժան մարդիկ:

Արդեն տեղեկացրել ենք, որ «Նոր Հայաստան» հանրային փրկության ճակատի առաջնորդ Ժիրայր Սեֆիլյանի համակիրների` «Սասնա ծռեր» խմբավորման անդամների կողմից ոստիկանության ՊՊԾ գունդը մի քանի օր գրավված պահելուց հետո մի խումբ արվեստագետներ նամակով դիմել էին Սեֆիլյանին: Նրանք այդպիսով ակնկալում էին, որ Սեֆիլյանը կհորդորի իր ընկերներին` վայր դնել զենքերը: Նախաձեռնությունը Երեւանի Հովհաննես Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար եւ տնօրեն Ռուբեն Բաբայանինն էր: Նա էլ անձամբ գրությունը տարել է «Վարդաշեն» քրեակատարողական հիմնարկ, որտեղ խոստացել են դա անպայման փոխանցել անազատության մեջ գտնվող Սեֆիլյանին: Վերջինիս հասել է այն, թե չէ, պարզ չէ: Հայտնի է, սակայն, որ նամակն ուղարկվել է լրատվամիջոցներին, ինչը Ռուբեն Բաբայանի համար այդ օրն անսպասելի էր: Թեպետ նա ասում էր, որ դեմ չէ, քանի որ բազմաթիվ մարդիկ են ստորագրել ու այդ քայլի մեջ գաղտնի որեւէ բան չկա: Միեւնույն ժամանակ պարզվեց, որ նամակը հրապարակայնացվել է որոշակի խմբագրումներով:

Հանրության սեփականությունը դարձած տարբերակում հույս է հայտնվում, որ Սեֆիլյանը նրանց կհորդորի զենքերը վայր դնել եւ հանձնվել իրավապահներին: Բնօրինակում չի խոսվում հանձնվելու մասին: Տարածված տեքստից բացակայում է «Հարգելով ազատամարտիկի Ձեր անցյալը» արտահայտությունը: Կան նաեւ այլ փոփոխություններ: Բայց նամակի հեղինակները չեն փորձել պարզել, թե ով է իրեն իրավունք վերապահել խմբագրել այն ու նաեւ ուղարկել լրատվամիջոցներին:

Այս եւ իրենց ուղղվող մեղադրանքների շուրջ զրուցել ենք Ռուբեն Բաբայանի հետ:

- Պարոն Բաբայան, Ժիրայր Սեֆիլյանին հասցեագրված Ձեր նամակը խմբագրված է: Փոփոխությունները սկզբունքային ու էակա՞ն եք համարում, եւ արդյոք պարզե՞լ եք` ով է այդ փոփոխությունների հեղինակը:

- Այո, էական եմ համարում, որովհետեւ բոլոր դեպքերում կարծում եմ, որ հանգուցալուծում պիտի գտնվի այս ամբողջ պատմության մեջ եւ կարծում եմ` առաջին հերթին հենց իշխանությունը պիտի հասկանա, որ իր ֆունկցիան ոչ միայն ուժային կառույցների միջոցով գործելն է, այլ նաեւ իրավիճակից բխող որոշակի տրամաբանական լուծումներ ներկայացնելը: Եվ կարծում եմ, որ ընդհանուր եզրեր, ցանկության դեպքում, կարելի է գտնել, որովհետեւ ե´ւ զինված խումբը, ե´ւ մյուս կողմը հայտարարում են, որ իրենք դեմ են նոր զոհերի եւ արյունահեղության: Սա արդեն մի շատ կարեւոր սկզբունք է, որի շուրջ կարելի է քննարկել տարբերակներ: Ընդ որում, եթե մենք իսկապես շահագրգռված ենք, որ նոր զոհեր, արյունահեղություն չլինի, լուծումը պետք է լինի այնպիսին, որ բավարարի երկու կողմին էլ, չնայած թվում է` դա դժվար է, որովհետեւ իրար հակադրվող պահանջներ են: Ես, իհարկե, ոչ քաղաքագետ եմ, ոչ քաղաքական գործիչ, ոչ էլ դիվանագետ, բայց լուծման իմ տարբերակը ունեմ: Չեմ ասում, որ դա իդեալական է, բայց համենայնդեպս քննարկել կարելի է: Լուծումը, որը պետք է գտնվի, պետք է ընդունելի լինի նաեւ քաղաքակիրթ աշխարհի կողմից, որը պահանջում է, որ յուրաքանչյուր հանցանք իր պատիժը գտնի:

Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր կայքում