Սերգեյ Սարգսյան-Նարեկ Մարգարյան հեռուստազույգն այսօր հայկական հեռուստաեթերի, թերևս, ամենաանբաժաններից  մեկն է: Տղաները միասին կատակում են առաջին հայացքից ծիծաղ չառացնող շատ լուրջ թեմաների վերաբերյալ և կոտրում այն կարծրատիպը, որ թույլատրելի-անթույլատրելի սահմանն անցնելուց հետո էլ կարելի է հանգիստ շարունակել և ոչնչից չվախենալ: Asekose.am-ի թղթակիցը զրուցել է Սերգեյ Սարգսյանի հետ`«Armcomedy»-ին ուղղված քննադատությունների,  ամերիկյան լինելու մեղադրանքների,  սեփական բնավորության գծերի վրա ծիծաղելու  մասին և ոչ միայն:

-Սերգեյ,  հետևելով  Ձեր հարցազրույցներին, ֆեյսբուքյան էջին` նկատել եմ, որ Ձեր խոսքում դժվար է հասկանալ` որտեղ է սկսվում և ավարտվում հումորը. գրեթե միշտ կա հեգնանք ասվածը` նույնիսկ շաուրմայի նկատմամբ (բառիս  դրական  իմաստով): Իրականում սա ընդամենը  բնավորության գի՞ծ է, թե՞ «Armcomedy»-ի Սերգեյն ինչ-որ առումով  պետք  է նույնքան սրամիտ լինի նաև հաղորդումից դուրս:

-Մի հիանալի և դիպուկ հարց: Այո, դա բնավորության գիծ է և քանի որ «ArmComedy»-ն կառուցվել է հեղինակների բնավորության և բնույթի շուրջ, նման վարքագիծ էլ բնորոշ է սովորական կյանքում: Ես հաճախ ասում եմ, որ դատապարտում եմ լրջությունը և ընդհանրապես լրջանալ պետք է օրվա մեջ մի քանի անգամ` կարճ ժամանակով, ինչ-որ խնդիր լուծելու համար:  Մնացած ժամանակը պետք է լինի խաղ: Ես աննկարագրելի հաճույք եմ ստանում մարդկանց հետ, որպես կինոյի կերպարներ շփվելուց և տարբեր սոցիալական էքսպերիմենտներ անելուց: Նաև ֆեյսբուքում:

-Ի դեպ` հարզացրույցներից մեկում ժամանակին նշել եք, որ ինքնահեգնանքը բնորոշ է Ձեզ, սիրում եք ծիծաղել ինքներդ Ձեզ վրա: Հետաքրքիր է, թե Ձեր բնավորության ո՞ր գծերն են Ձեզ այդքան զվարճացնում:

-Ինքնահեգնանքը, բացի շատ զվարճալի լինելուց, նաև ուժեղ միջոց է սեփական թույլ կողմերը պաշտպանելու համար: Օրինակ` ես շատ ամաչկոտ էի: Դրա դեմ պայքարելու համար, սկսեցի ծաղրել ինքս իմ ամաչկոտությունը: Եվ օգնեց: Այլևս ամաչկոտ չեմ:

Ինքնահեգնանքը նաև օգնում է շատ ապահով կերպով ծաղրել այլոց թերությունները: Ոչ մեկ չի սիրում քննադատվել: Բայց բոլորը սիրում են, երբ քննադատությունը ուղղված է երրորդ կողմին: Եվ ես ինքս ինձ դնում եմ այդ երրորդ կողմի մեջ, բայց հաճախ ծաղրում եմ իմ մեջ այն, ինչ ինձ դուր չի գալիս ուրիշների մեջ:

-Սերգեյ, իսկ իրականում ինչպիսի՞ն եք, երբ չկա տեսախցիկ, երբ չկան Ձեր կողմից այդքան «սիրված»  պատգամավորները, եվ, ի վերջո, չկա կատակելու և սրամտելու պատճառ... թե Դուք առանձնապես երբեք էլ չեք փորձո՞ւմ ունենալ էկրանային կերպար ասվածը:

-Ճիշտն ասած քիչ եմ տարբերվում էկրանային կերպարից: Նույնիսկ կյանքում հաճախ ավելի աննորմալ մարդու տպավորութուն եմ թողնում (ինձ ասել են մոտիկ մարդիկ), քան էկրանին: Հաճախ ինձ բռնացնում եմ ինքս ինձ շատ հետաքրքիր պատմություններ պատմելիս: Դա ինձ երբեմն անհանգստացնում է և ես դադարում եմ դա անել:

-Նկատել եմ, որ հատկապես Ձեզ (ոչ` Նարեկին) հաճախ են մեղադրում «ամերիկյան» լինելու մեջ, որպես իրենց ասածի հիմնավորում էլ նշում են, որ հաճախ եք օգտագործում ամերիկյան բառեր (հատկապես` ok-ը): Դժվար է ասել` սա հայկական բնավորության հերթական գերագնահատում է, թե ոչ, բայց կարծես թե Ձեր  ամերիկյան լինելը ոչ միշտ է  դուրս գալիս ոմանց:  Համաձա՞յն եք այս մտքի հետ:

-Այո, ես համաձայն եմ այդ մտքի հետ: Ոչ բոլորին է դուր գալիս իմ ոչ հայեցի միմիկան:  Բայց դա իմ խաչն է և ես այն հպարտ և լուռ տանում եմ:

-Կա ընդունված կարծրատիպ, որ երբ որևէ մեկին տեսնում ենք հումորային հաղորդման մեջ (ամեն դեպքում, Դուք և Նարեկ Մարգարյանը ներկայացնում եք լրատվության երգիծական ամփոփում) տվյալ մարդուն արդեն միայն այդ ոլորտում ենք պատկերացնում ու սկսվում են համեմատությունները…Հիշում եմ, որ կար շրջան երբ լսում էի, որ Ձեզ համեմատում էին օրինակ ` Հայկ Մարությանի, Մկրտիչ Արզումանյանի, նույն Վիտամին ակումբի հետ… Սա, ըստ Ձեզ` սխալ մոտեցում չէ՞ Ձեր աշխատանքի նկատմամբ, չէ՞ որ «Armcomedy»-ն պարզապես հումորային հաղորդում չէ…

-Համեմատելը հիանալի մարդկային բնավորություն է, որը ես չեմ ուզում սահմանափակել: Կարծում եմ հումորի մեջ կան շատ շերտեր և դրանք բավական տարբեր են: «Ֆուտբոլ» սիրողների նախասիրությունը զգալիորեն տարբերվում է «բասկետբոլի» սիրահարներից: Ոչ մեկ չի ակնկալում, որ ֆուտբոլ սիրողը պետք է նաև բասկետբոլ սիրի միայն նրա համար, որ դա ևս սպորտ է: 

-«Armcomedy»-ն արդեն ունի պատմություն, այն կարողացավ համացանցից մուտք գործել հեռուստատեսություն և չկորցնել իր տեսակը, համենայն դեպս` քննադատություններ, որ  Դուք և Նարեկն այլևս նախկինը չեք, հանդիպել էի  միայն  ձեր առաջին հեռուստաեթերների ժամանակ: Լավ, եթե փորձենք ամփոփել Ձեր գործունեությունը, ի՞նչ կարողացավ  ձեռք բերել  «Armcomedy»-ն իր գործունեության ողջ ընթացքում և ի՞նչն է նրան շարունակում պակասել:

-Մեր հաղորդման յուրաքանչյուր փուլում եղել են քննադատական կարծիքներ: Նախ` երբ հոդվածներ գրելուց անցանք վիդեո արտադրանքի, ասում էին` «չէ, ձեր մոտ ավելի լավ հոդված գրելն ա ստացվում, մի նկարահանվեք»: Այս պահին կարծում եմ գտել ենք բալանսը, որտեղ նույնիսկ եթե չենք իրականացնում մեր ցանկությունների 100%-ը, ապա գոնե այն 70%-ը, որ իրականացնում ենք լիովին մեր ուզածն է և բխում է մեր նախասիրութւոններից և կարծիքներից: Շարունակում է պակասել տեխնիկական որոշ բաներ, որոնք կարծում եմ ինչ-որ պահի կդադարի լինել պակաս: Օրինակ` մեր հաղորդման ամերիկյան տարբերակը արտադրվում է ևս շաբաթը երեք անգամ, ևս 20 րոպեանոց, բայց այնտեղ կա տասնյակ մարդկանցով հագեցած տեխնիկական, օպերատորական թիմ, մոտ քսան սցենար գրող, մինչդեռ մենք դա անում ենք երկուսով /սցենարի մասը/ և սահմանափակ տեխնիկական ռեսուրսներով /օրինա` չենք կարող ռեպորտաժի համար ճամփորդել Ավստրալիա/:

-Նոր եթերաշրջանում Ձեր հաղորդման սիրահարներին սպասվում են  նոր էջեր, որոնցից մեկում` «Անհարմար  բազմոցում», հյուրընկալում եք  քաղաքական գործիչների. չգիտեմ` սա կարոտ է «Հյուրանոց Armcomedy»-ի նկատմամբ, թե ոչ, բայց կլինեմ անկեղծ… Ձեզնից նույնիսկ այդ 5-10 րոպեների ընթացքում շատ ավելի սուր հարցեր ենք ակնկալում, քան հնչում են: Իմ այս նույն դիտարկմանը Նարեկը պատասխանել էր հետևյալ կերպ.
«Կարելի էր անել չափազանց սուր հարցերով հաղորդում և ունենալ 3-4 հյուր, գուցե ևս մի 2 էլ (եթե իրենք նախորդ 3-4-ը չէին տեսել) կամ անել ավելի «տնական» հաղորդում, որոշակի սուր էլեմենտներով»: Հետաքրքիր  է լսել Ձեր կարծիքն այս  նույն հարցի վերաբերյալ:

-Հայաստանում հումորային հաղորդման մեջ հյուր բերելը մեծ գլխացավ է: Բոլորը մտածում են, որ պետք է գան ու դառնան անխնա ծաղրի առարկա: Բայց դա այդպես չէ: Ամերիկյան մշակույթում կա երկու գաղափար` ծիծաղել մեկի վրա և ծիծաղել մեկի հետ: Մենք փորձում ենք գնալ երկրորդ ճանապարհով, բայց դա հեշտ չէ: Մեր հայրենակիցները ծանր, շատ ծանր և լուրջ /երբեմն միջուկային ֆիզիկոսին հավասար լուրջ/ մարդիկ են: Դրա համար, հյուրերի քանակն էլ է սահմանափակ, և զրույցներն ավելի ընկերական, այլ ոչ թե սուր: Եթե շատ սուր անենք հարցազրույցը, հյուրը պարզապես կնեղանա և իրեն մի վնաս կտա:  Ավելին` կասի մյուս հյուրերին, որ չգան:

-Հաշվի առնելով, որ «Armcomedy»-ի սցենարները գրում եք Նարեկի հետ համատեղ, արդյո՞ք ստեղծագործական բախումներ չեք ունենում. որովհետև  եթերում  մենք  տեսնում ենք  ձեր տեսակետային համերաշխությունը (հակառակը դժվար թե լիներ), բայց մի՞թե մեր երկրում տեղի ունեցող անցուդարձի  վերաբերյալ հնարավոր է միշտ ունենալ միանման կարծիք:

-Սցենարը գրելիս դերերը հարմարավետ բաժանվում են: Ամեն մեկս գրում է մի թեմայի մասին, հետո միմյանց գրածները նայում և առաջարկություններ ենք անում: Շատ քիչ և աննշան են լինում թեմաներ, որոնց շուրջ կարծիքները կիսվում են: Այդ դեպքում փորձում ենք երկու կարծիքն էլ հնչեցնել տարբեր կերպարներ օգտագործելով:

-Ի դեպ`  նախորդ  տարի տեղի էր ունեցել Ձեր և Նարեկի համատեղ գրված «Քայլ ձիով»  ֆիլմի պրեմիերան: Ասել, որ  դժվար էր  ձեզնից  ֆիլմի սցենար ակնկալել սխալ կլինի, սակայն այն չունեցավ շարունակություն: Սա ընդամենը  հետաքրքիր  փորձարկո՞ւմ էր Ձեզ համար, թե՞ առաջարկի դեպքում պատրաստ եք  «Armcomedy»-ին զուգահեռ ևս մեկ ֆիլմի սցենար գրել:

-Դա հետաքրքիր փորձարկում էր մեզ համար: Հնարավոր է ապագայում ևս հետաքրքիր փորձարկումներ անենք:

-Այսօր Ձեզ նաև տեսնում ենք ATV-ի «Արդյոք ովքեր են շոու»-ի հաղորդավարների դերում: Հարմարավետ եք Ձեզ զգո՞ւմ այս ձևաչափում, որովհետև տվյալ դեպքում այստեղ հանդես եք գալիս բառիս բուն իմաստով հաղորդավարի դերում, այսինքն` չկա այն, ինչ կար  նախկինում, փոխարենն այստեղ  Ձեզ  Անիտա  Ցոյին նմանեցնելու  վտանգը կա (հեռուստախաղի մասնակիցները չէին ճանաչել Սերգեյի մանկության լուսանկարը` ենթադրելով, որ լուսանկարում… Անիտա Ցոյն է):

-Այո, բավական հարմարավետ եմ ինձ զգում: Դա, իհարկե, շատ տարբեր է «ArmComedy»-ից, բայց շատ բարի և թեթև հաղորդում է, որտեղ պետք չէ լարվել, վերլուծել, փնտրել ենթաիմաստներ, թաքնված ուղերձներ, թաքնված Գալուստ Սահակյան: Ինձ հաճելի է նաև այդ դերում փորձարկումներ անել: Իսկ Անիտա Ցոյի դրվագը ևս մեկ ինքնահեգնանքի օրինակ էր, որտեղ ես մեծ բավականություն ստացա այդ շփոթությունից, որը շատ ծիծաղելի էր, բայց որից կարող էին ավելի ծանր և լուրջ մարդիկ ընկնել ընկճախտի մեջ: 

-Սերգեյ, սակայն չեմ կարող չնշել, որ կա նաև կարծիք, որ «Armcomedy»-ի սահմաններից դուրս Ձեր հումորը, Ձեր  հնչեցրած մտքերը ոչ միշտ են հասկանալի լինում: Նույնիսկ Սուրեն Շահվերդյանը «Չեին սպասում» հաղորդման  շրջանակներում ձեր  տուն այցելելուց հետո ասել էր` կամ մենք ենք անհումոր, կամ էլ Սերգեյի հումորներն էին շատ խորը: Նոր ձևաչափում (խոսքը «Արդյոք ովքեր են» շոուի մասին է) Ձեզ և Ձեր մտքերը չհասկանալու վտանգ չկա՞:

-Այո, ես միշտ գիտակցել եմ, որ ոչ բոլոր մտքերն ու ուղերձներն են հասկանալի: Ավելին` ես մեծ ջանքեր եմ գործադրում հաղորդման մեջ կատակները առավել պարզ ու հեշտ մարսելի դարձնելու համար, այլապես այն կլիներ հաղորդում շատ քիչ մարդկանց համար: Բարեբախտաբար, կան սոցցանցեր, որտեղով միմյանց նման մտածող մարդիկ կարող են շփվել և գնահատել միմյանց մտքերը: Այնպես, որ ես հստակ զգում եմ, որ ինձ հասկացողների «համայնքը» գոյություն ունի: Ավելի բարդ մտքերը գնում են ֆեյսբուք/թվիթեր, ավելի պարզերը` հաղորդում, իսկ ավելի հետաքրքիրները` նեղ ընկերական շրջանակ: Ինչ վերաբերվում է Սուրեն Շահվերդյանի հետգրությանը, ես կարծում եմ, որ նա հիանալի անձնավորություն է և ես անվերապահ համաձայն եմ իր բոլոր նկատառումների հետ:

-Ամփոփելով զրույցը և վերադառնալով «Armcomedy»-ին` կուզեի իմանալ, թե բացի Գալուստ Սահակյանից, ում մասին Դուք և Նարեկը բազմիցս նշել եք, որ  ձեր սիրելի  քաղաքական գործիչներից է (սա հումոր է, թե ոչ` «Armcomedy»-ին դիտողները կհասկանան), ո՞ւմ  անունն էլ  կնշեք, ո՞վ ըստ  Ձեզ`  երբեք  չի դառնա ձեր երգիծական ամփոփումների հերոս: Հուսամ  տվյալ հարցին կպատասխանեք առանց Ձեզ հատուկ հումորի:

-Գասպարյան Դազմիրայի անունը: Միանշանակ չեմ տա այդ անունը եթերում: Նա շատ հետաքրքիր և կոլորիտային անձնավորություն է, բայց երբեք չի դառնա մեր հաղորդման հերոս, որովհետև չեմ կարծում, ճիշտ կլիներ սեփական տատիկին օգտագործել քաղաքական հաղորդման շրջանակներում: Ի դեպ, այս հարցին պատասխանում եմ առանց ինձ հատուկ հումորի: 

Հեղինակ` Լիլիթ Հակոբյան