Դիտեք նաև՝
Հեռուստալրագրող, հաղորդավար Մհեր Բաղդասարյանն արդեն տևական ժամանակ է, ինչ բնակվում է ԱՄՆ-ում: Asekose.am-ի թղթակիցը զրուցել է վերջինիս հետ` պարզելու, թե ինչպիսին է նրա ներկայիս կյանքը, ամերիկյան առօրյան և ամերիկյան երազանքների իրականացման ընթացքը:
-Մհեր, արդեն բավական երկար ժամանակ է, ինչ ԱՄՆ-ում եք: Տեղյակ եմ, որ ներկայումս աշխատում եք հեռուստատեսությունում. մի փոքր կպատմեք Ձեր աշխատանքային առօրյայի մասին, արդյո՞ք բացի հեռուստատեսությունից այլ աշխատանքներ էլ եք կատարում:
-Արդեն գրեթե երկու տարի է, ինչ բնակվում եմ ԱՄՆ-ում: Ի սկզբանե կարճ ժամանակում ինձ հաջողվեց ստանալ լրագրողական աշխատանքային արտոնագիր, հիմա արդեն բնակության green card ունեմ և կարող եմ կատարել յուրաքանչյուր աշխատանք: Ինձ հաղորդավարի և պրոդյուսերի աշխատանք առաջարկեցին «USArmenia» հեռուստաալիքից, և արդեն մեկ տարի է, ինչ աշխատում եմ այնտեղ: Յուրաքանչյուր աշխատանքային օր վարում եմ «Համահայկական առավոտ» ծրագիրը: Արդեն մեկ տարի` ամերիկահայերին ամեն օր քնից ուղիղ եթերում արթնացնելու պատիվ ունեմ: Բացի այդ՝ որպես պրոդյուսեր կամ սցենարիստ աշխատում եմ «USArmenia»-ի այլ նախագծերի համար ևս: Ինձ կարճ ժամանակահատվածում հաջողվեց մտնել այս շուկա և որ ամենակարևորն է` ընդունվել այստեղ ապրող հայ հեռուստադիտողի կողմից: Նրանք միանգամայն այլ պահանջներ ունեն և, առհասարակ, այլ էներգետիկա է հարկավոր:
-«Հայրենիքը ես չեմ լքել, ես չեմ փախել, ես եկել եմ իմ երազանքի հետևից»,- Ձեր խոսքերն են: Ավելին` մեկ անգամ նաև ասել եք, որ ևս 5 տարի և Ձեզ կտեսնենք ամերիկյան հեռուստաալիքներից մեկով… Հետաքրքիր է, Ձեր երազանքն իրականություն դարձնելու համար արդեն որոշակի քայլեր արե՞լ եք:
- Այո, ես Հայաստանից չեմ փախել, չեմ լքել այն: Ես եկել եմ իմ երազանքի հետևից, որի իրագործման համար ամեն օր մի քար եմ ավելացնում: Երբեմն զարմանում եմ, թե ամեն ինչ որքան արագ ու հստակ է կատարվում: Հիմա արդեն մտադիր եմ որպես լրագրող ևս մեկ անգամ պաշտպանել մագիստրոսի իմ կոչումը: Մի քանի մեդիա համալսարաններ արդեն առաջարկներ են արել: Սեպտեմբերի համար կընտրեմ դրանցից մեկը:
-Գաղտնիք չէ, որ Հայաստանում տարիների ընթացքում հասել էիք որոշակի սանդղակի, ճանաչում ունեիք և պետք է նաև խոստովանենք, որ համարվում էիք ժամանակակից ամենաինքնատիպ և հետաքրքիր հեռուստալրագրողներից մեկը, սակայն նախընտրեցիք հաստատվել ԱՄՆ-ում, որովհետև ըստ Ձեզ` Հայաստանում արդեն ամեն հնարավոր և ահնարին բան արել էիք և Ձեզ նոր բան էր պետք… Մհեր, սկզբնական շրջանում, երբ նոր էիք հաստատվում ԱՄՆ-ում, ունեի՞ք բարդույթ ապացուցելու, որ Դուք ամենևին էլ սկսնակ մեկը չեք:
-Շնորհակալ եմ հաճելի խոսքերի համար: Իրականում կարծում եմ, որ իմ արած աշխատանքը «0» է Հայաստանում: Երբ դրան նայում եմ այս մասշտաբներից, հասկանում եմ, որ մենք զբաղվում էինք ինքնախաբեությամբ: Այո, ինձ ճանաչում էին, դիտում էին, բայց նույն հաջողությամբ մեր երկրում կան նույնքան հայտնի քաղաքային դեմքեր, օրինակ` մուրացկաններ կամ ցուցարարներ: Շատ դժվար էր սկզբնական շրջանում. այս մասին արդեն խոսել եմ: Դժվարությունները, երևի, ավելի շատ հոգեբանական էին. քանի որ ստիպված ես ամեն ինչ «0»-ից սկսել, բայց փառք Աստծո, որ շուտ կարողացա հրաժարվել նոստալգիկ տրամադրություններից և առողջ կերպով առաջ գնացի: Այն կառույցում, որտեղ աշխատում եմ, ի սկզբանե ինձ որպես սկսնակ չեն վերաբերվել. Նրանք շատ կարևորում են իմ մասնագիտական գիտելիքները և վստահում ինձ:
-Իսկ չունե՞ք մտավախություն, որ ԱՄՆ-ն Ձեզ այդպես էլ չի տա այն, ինչի մասին երազում էիք, երբեմն չեք վախենում, որ արդյունքում կարող եք հայտնվել կոտրված տաշտակի առջև, որովհետև այդտեղ հաստատվելու համար Հայաստանում թողել եք Ձեր ընտանիքը, հաջողակ կարիերան, ընկերներին…
-Միշտ էլ վախեր կլինեն, անգամ եթե Հայաստանում մնայի: Ոչ մեկ չի կարող երաշխիքներ տալ, ասել թե վերջում ինչ կլինի… Բայց ես ամբողջ կյանքում կմեղադրեի ինձ, որ ոչինչ չարեցի նպատակներս իրագործելու համար: Այո, ընտանիքիս, ընկերներիս շատ եմ կարոտում, բայց, ի վերջո, նրանք շարունակում են մնալ նույն ընտանիքն ու ընկերները` թեկուզ հեռավորության վրա… Կորուստներ չկան:
-Միգուցե, հարցը մի փոքր ծեծված է, բայց չեմ կարող չհարցնել… Ինքներդ Ձեզ ավելի հաճախ ի՞նչ եք ասում` «ինչ լավ է, որ եկա ԱՄՆ», թե «միգուցե սխալ որոշում էր»…
-Շատ դժվար է հասնել այն հավասարակշռված հոգեվիճակին, երբ չես ափսոսում փակել քո կյանքում մի էջ և բացել նորը: Իմ տեղափոխությունը միայն մասնագիտական պատճառներ չուներ: Ինձ հարկավոր էր նոր կյանք, նոր միջավայր, ամեն ինչ նորից ու իմ ուզած կերպով սկսելու հնարավորություն: Երբեք չեմ ափսոսում իմ արած քայլերի համար: Կափսոսամ, եթե չփորձեմ: Ափսոսե՞մ, որ ավելի լավ որակի կյանք ունեմ: Ափսոսե՞մ, որ ավելի վստահելի երկրում եմ ապրում, թե ափսոսե՞մ, որ ավելի մեծ հեռանկարներ կան: Այստեղ, օրինակ, հարցազրույցներ եմ վարել ''Two and a half men'', ''Saw'' լեգենդար ֆիլմերի պրոդյուսերի ու դերակատարների հետ, աշխարհահռչակ դիզայներ Միքայել Քոսթելլոյի և այլ շատ հայտնի դեմքերի հետ: Նրանց հետ զրուցում եմ անգլերեն և կատարելագործում հարցազրույց վարելու իմ հմտությունները: Ինչի՞ համար պետք է փոշմանեմ:
-Իսկ ի՞նչն եք ամենից շատ կարոտում Ձեր երևանյան կյանքից, ո՞ւմ պակասն եք զգում այդտեղ ամենից հաճախ:
- Կարոտում եմ ընտանիքիս: Ամենից շատ կարոտում եմ եղբորս նոր ծնված որդուն, ում երբեք չեմ տեսել (ժպտում է):
-Հասկանալի է, որ յուրաքանչյուր մարդ, ով հասուն տարիքում հաստատվում է այլ երկրում տարբեր խնդիրների հետ է բախվում: Ձեր կյանքում խնդիրներ ևս եղել են, ավելին` մեկ անգամ նշել եք, որ սկզբնական շրջանում աշխատանք գտնելու հետ դժվարություններ կային, ցանկանում էիք որպես վաճառող աշխատել: Ո՞ր խնդիրներների մասին կարող եք հպարտությամբ նշել, որ այդտեղ արդեն հաղթահարել եք և որո՞նք են, որ Ձեզ համար դեռևս անհաղթահարելի են….
-Երբ քեզ հարցնում են «դու ո՞վ ես» կամ «ինչո՞վ ես զբաղվում», միանգամից կարող ես նշել քո լավ աշխատանքի մասին, հասարակության մեջ քո վաստակած դիրքի մասին կամ այլ ձեռքբերումների մասին: Ամենադժվարն այն էր, որ երբ ինձ հարցնում էին, չէի կարող երկար-բարակ բացատրել ամերիկացիներին, թե ով եմ ես եղել իմ երկրում: Նրանց դա չի հետաքրքրում: Ո՞վ ես դու հիմա. սա է կարևոր: Ամենադժվարն անցյալից ազատվելն էր: Առանց դրա առաջ չէի գնա, իսկ անհաղթահարելի դժվարություններ դեռևս չկան: Փառք Աստծո ամեն ինչ հիանալի է:
-Մհեր, երբ նոր էիք տեղափոխվել ԱՄՆ այստեղ կարծիքներ էի լսում, որ Դուք դա արել եք, որովհետև Ձեր տեսակով միշտ տարբերվել եք հասարակության զգալի մասից, ինչի վերաբերյալ ինքներդ էլ մեկ անգամ ասել եք` «Կարծում եմ` Հայաստանում էլ ես առանձնապես մոտ չէի կարծրատիպերի»: Արդյո՞ք այդ տեսակետն ունեցողները ճիշտ են, արդյո՞ք մեկնել եք, որովհետև այստեղի չգրված օրենքները Ձեզ համար խորթ էին:
-Երևանն իմ քաղաքն է, և 25 տարի ինձ զգում էի ինչպես տանը: Որևէ հանգամանք ինձ չի խանգարել, ես ինձ երբեք տարբեր, օտար կամ չգրված օրենքներին անհամապատասխան չեմ զգացել: Որևէ պատճառ չեմ տեսնում նման կերպ մտածելու համար: Իմ բոլոր ծանոթները գիտեն, թե որքան ներդաշնակ էր իմ կյանքը Երևանում:
-Իսկ ԱՄՆ-ում Ձեզ Ձեր ափսեում եք զգում, դա այն երկիրն է, որտե՞ղ պատկերացնում եք Ձեր և, ինչու չէ, նաև Ձեր երեխաների ապագան:
-Երբ ստացա այստեղ ապրելու մշտական իրավունք, հասկացա, որ ողջ կյանքս ապահով եմ ինձ զգալու: Այստեղ ամենևին էլ հարցը վտագների, ապահովության կամ իրավունքների մասին չէ: Ուղղակի դու գիտես, որ դու քաղաքակրթության կենտրոնուսմ ես: Իսկ թե հետագայում ուր կտանի ինձ կյանքը, պարզ կդառնա հետո (ժպտում է):
-Ե՞րբ Ձեզ կրկին կտեսնենք Հայաստանում կամ էլ գոնե հայաստանյան հեռուստաէկրաններին:
-Չեմ կարող ասել, թե ինձ երբ կտեսնեք Հայաստանում: Չեմ էլ ուզում ստել, ավելի լավ է չպատասխանեմ այս հարցին:
-Ի դեպ, մի շրջան կար, որ «Փոփ հանրագիտարանը» նկարահանվում էր այդտեղ և շարունակում էր եթերում մնալ, սակայն դա էլ է արդեն անցյալում… Ձեզ դժվա՞ր էր տրվել այն դադարեցնելու որոշումը: Ի վերջո, դա կամուրջ էր Ձեր և այստեղի լսարանի միջև…
-«Փոփ հանրագիտարանը» ընդհատվեց, որովհետև մենք ավելի հասուն դարձանք: Այլևս ավելին անել չէինք կարող այդ ձևաչափի մեջ, իսկ սպասել, թե ինչպես է հաղորդումն իր մահով մահանում, մեր հեռուստատեսության մեծագույն սխալն է: Ամենակարևորը ճիշտ ժամանակին դադար տալն է: Հեռուստադիտողն չպետք է տեսնի լճացած հեռուստաարտադրանք: Իսկ մեզ սիրում էին նրա համար, որ մենք աշխատված և դիպուկ էինք: Մեզ չէին ների, եթե որակն ընկներ:
-Միաժամանակ, պետք է փաստենք, որ այստեղի լսարանը Ձեզ չի մոռացել. այսօր համացանցում պարբերաբար հայտնվում են հանրային մարդկանց վերաբերող քննադատություններ, որոնք շատ հաճախ, ցավոք, անցնում են կոռեկտության սահմանը… Կուզեի լսել Ձեր մեկնաբանությունն այս խնդրի վերաբերյալ…
-Այն, որ լսարանն ինձ չի մոռանում, դա միայն կարող է երջանկացնել ինձ: Սոցիալական ցանցերում նամակներն ու մարդկանց արձագանքներն ինձ զարմացնում ու անչափ ուրախացնում են: Ես արդեն երկու տարի է, ինչ չեմ ապրում Հայաստանում, իմ արած աշխատանքը հայաստանյան լսարանը կամ մեդիա ոլորտը չի տեսնում: Թե ինչու են նրանք ինձ անդրադառնում ամենատարբեր նյութերում կամ իմ գրառումները տարածում, ինձ անկեղծ զարմացնում է: Անգամ հիմա եթերում գտնվող մարդկանց նկատմամբ մեդիան այդքան ուշադիր չէ: Սա խոսում է արհեստական լինելու մասին: Հուսանք գոնե նրանք այս հարցի պատասխանն ունեն և դա չեն անում պարզապես բնազդաբար ու չմտածված` ոչ պրոֆեսիոնալ մոտեցմամբ: Ի՞նչ
եք կարծում ինձ այստեղից հետաքրքիր է, թե ինչ է իմ մասին գրում անանուն մեկը` կեղծ էջով ու կեղծ բովանդակությամբ. բնակաբար, ոչ: Մինչ նրանք խոսում են իմ մասին` ես անգամ չգիտեմ, որ աշխարհում նրանց նման մարդ էլ է ապրում:
-Եվ զրույցի վերջում Ձեր խոսքն այն մարդկանց, ովքեր հիշում, կարոտում և սպասում են Ձեզ….
-Հուսով եմ այդպիսիք կան (ժպտում է): Շնորհակալ եմ շատ. ես դեռ ոչինչ չեմ արել ձեր սիրուն արժանանալու համար: Հուսոմ եմ ինձնով հպարտանալու առիթ դեռ կունենաք:
Հեղինակ` Լիլիթ Հակոբյան
Կարդացեք նաև` Եվս 5 տարի և դուք կտեսնեք ինձ ամերիկյան հեռուստաալիքներից մեկով. Մհեր Բաղդասարյան
