Asekose.am-ը զրուցել է ամերիկաբնակ դերասանուհի Էնջել Մարտիրոսյանի հետ` նրա ներկայիս գործունեության, ստեղծագործական ծրագրերի, ամերիկյան կյանքի մասին և ոչ միայն:

Էնջլ, արդեն երկու տարի, ինչ ԱՄՆ-ում եք: Մեկ անգամ նշել եք, որ  դեռ մանկուց ունեիք  ԱՄՆ-ում հաստատվելու  ցանկություն…. Ինչպիսի՞ն էր Ձեր պատկերացրած  ԱՄՆ-ն և ինչպիսի՞ն էր այն իրականում: 

-Արդեն երկու տարում բավական հարմարվել եմ, երբևէ չեմ փորձել պատկերացնել, քանզի կսխալվեի. մինչև մի բան աչքովդ չտեսնես ու մաշկիդ վրա չզգաս լիովին չես հասկանա: Միշտ ուզել եմ կարիերաս շարունակել ԱՄՆ-ում, սակայն այստեղ ուղղակի ապրելու երազանք երբևէ չեմ ունեցել, բայց արի ու տես, որ հաճախ կյանքն իր հունով է քեզ տանում, ու կան ժամանակներ, երբ պետք է ինքդ էլ առանց ըմբոստանալու թույլ տաս քամին տանի քեզ իր ուղղությամբ:  Քանզի չեմ հավատում, որ ամենքիս համար կա նախատեսված մի ճանապարհ, նպատակ, ես չեմ ըմբոստանում այդ քամուն:

Դուք նաև խոստովանել էիք, որ  ԱՄՆ էիք  տեղափոխվել ամերիկյան երազանքի  հետևից,  որքանո՞վ եք այսօր կարողանում այն իրականացնել:

-Այսօր ես ինձ զգում եմ իմ ապլուայի մեջ, ես գիտեմ, որ այնտեղ եմ, որտեղ, որ պետք է լինեմ: Դեռևս լինելով դերասան հայկական կինոարտադրությունում` գծում էի պլաններ կարիերաս Ամերիկայում շարունակելու: Կան փակագծեր, որ չեմ բացի այժմ, սակայն կարող եմ ասել, որ Աստված առաջ, շուտով կսկսեմ իրագործել ծրագրերս:

Ըստ Ձեզ` Դուք այն մարդկանցից չէիք, ովքեր հայրենիքում խնդիրներ ուներ, պարզապես Ձեզ ավելին էր պետք… Սակայն արդյո՞ք  Դուք չեք շարունակում նույն  հայ լսարանի համար աշխատել` միայն թե այս անգամ օվկիանոսից այն կողմ….

-Այս պահին դեռ միայն հայ հանդիսականն է տեսնում, այսպես ասած,  «տեխնիկական խնդիրների» պատճառով, որոնք լուծման ընթացքում են (ժպտում է):

Գաղտնիք չէ, որ օտար երկրում հաստատվողներն ունենում են մի շարք դժվարություններ… Տեղյակ եմ, որ շատերի պես ստիպված չեք եղել զբաղվել ոչ մասնագիտական աշխատանքով, սակայն, կարծում եմ, որ առանց դժվարությունների էլ չի եղել… Սկզբնական շրջանում ի՞նչ խնդիրներ էիք ստիպված հաղթահարել:

-Հիմնական խնդիրը, որի առջև կանգնած եմ եղել` կարոտն էր… Ինչպես նաև հեշտ գործ չէ թողնել այն կյանքը, որը ստեղծել ես տարիներով և կերտել նոր մարդու զրոյից` նոր աշխարհում, նոր երկրում, նոր կյանքում, նոր մշակույթում, նոր մարդկանց շրջապատում:

Եղել է շրջան, ե՞րբ փոշմանել եք Հայաստանից հեռանալու մասին:

-Երբևէ չեմ փոշմանում ոչ մի որոշմանս կամ արարքիս համար. չեմ ապրում անցյալում, կա միայն ներկա և ապագայի պլանները:

-Մեկ անգամ նշել եք, որ չեք ցանկանում Հայաստան վերադառնալ… Հետաքրքիր կլիներ իմանալ, թե ո՞րն է  նման որոշման պատճառը…

Երբևէ չեմ կայացրել նման որոշում, թեկուզ միայն մի պարզ պատճառով` ընտանիքս Հայաստանում է: Կարծում եմ` երբևէ չեմ վերադառնա այդտեղ ապրելու նպատակով, բայց այցելելու եմ այնքան հաճախ, որքան գրաֆիկս թույլ տա: Ես սիրում եմ իմ երկիրը, իմ քաղաքը, իմ ազգին` իր բոլոր թերություններով. ասում են` ընտանիքդ և ազգությունդ ինքդ չես ընտրում… Ինչ բարձունքների էլ հասնեմ` միշտ կհիշեմ  իմ երկիրը, իմ ընտանիքը, իմ ընկերներին,  ու կփորձեմ մեր դրոշը բարձր պահել:

Այժմ ի՞նչ գործունեություն եք ծավալում: Հնարավոր է, որ  Էնջլին մի օր տեսնենք ամերիկյան արտադրության ֆիլմերում….

-Ես չեմ կարող նման բան ասել վստահորեն, սակայն կանեմ անհնարինը երազանքներիս հասնելու համար և դա կանեմ այն մարդկանց համար, ովքեր միշտ հավատացել են, որ կիրագործեմ դրանք:

Գրեթե միշտ  նշում էիք, որ դերասանու համարձակ կերպար ասվածը  Ձեզ  համար անընդունելի է, որովհետև  դերասանուհին պետք է կաղապարված չլինի… Չնայած դրան` այստեղ Ձեզ համարձակ էին համարում… Ինչևէ, սպասե՞նք  նոր կերպարների, որոնք Հայաստանում կրկին կարող են քննարկվել իրենց անկեղծությամբ  և համարձակությամբ…

-Ոչ թե անընդունելի է, այլ ուղղակի այդ բառակապակցությունը չեմ հասկացել: Ասել եմ և կկրկնեմ. արտիստն ընդհանրապես պետք է անի մաքսիմում լավ այն, ինչ անում է, այն դերը, որն իրեն տրված է; Ոչ մեկ չի ասել, որ պետք է «համեստ» դեր խաղաս, որ մարդիկ էլ ասեն` «հա էլի, այս ինչ համեստ աղջիկ է». ուղղակի ծիծաղելի է ինձ համար… Ու եթե կլինեն մարդիկ, ովքեր ինձ կդատապարտեն  իմ գործն անելու համար, ուրեմն` թող… (ժպտում է)

Էնջլ,  օրերս կայացել է «Ես, իմ մաման և մեր կանայք» ներկայացման պրեմիերան: Ի դեպ, այս  ներկայացման ռեժիսորը  դերասան Դավիթ Սեխպեյանն է: Ի՞նչ կերպար եք մարմնավորում…. Սա բեմում ելույթ ունենալու  Ձեր առաջին փո՞րձն է:

-Առաջին փորձս չէր… Արդեն երկու անգամ խաղացել ենք տվյալ ներկայացումը մեր համայնքի համար և, կարծում եմ,  կարող եմ համարել մեր աշխատանքը բարեհաջող ստացված: Դեռևս հետաքրքիր էր ինձ համար, քանզի բոլորովին նման չէր իմ մյուս կերտած կերպարներին… Հրաշալի դերասաններ, հիանալի ռեժիսոր. ուզում եմ բոլորին շնորհակալություն հայտնել, հաճույքով եմ աշխատում այս նախագծի վրա: Փակագծերն էլ  շատ չբացելով մի բան կասեմ` դեռ շատ անգամ ենք այս ներկայացումը խաղալու և կան նաև շատ այլ նախագծեր, որոնք հատ առ հատ կյանքի ենք կոչելու մեր թիմով…

Զրույցի վերջում կուզեի իմանալ, թե Ձեր երևանյան կյանքից հատկապես ի՞նչն եք կարոտում…

-Ընտանիքս ու Երևանս եմ ամենաշատը կարոտում, մնացած ամեն ինչն իմ կյանքում փոխարինվել է արդեն նորով... (ժպտում է):

Հեղինակ` Լիլիթ Հակոբյան