Մեր մեջ ընտանիք են կոտորել ցեղ,
ու մարդասպանները միջազգայնորեն ցավակցում են մեզ, նկատեք`ներողություն չեն խնդրում, ցավակցում են: Կոտորել ենք, ցավակցում ենք: Վերջ, ընդունեք սա որպես ներկայիս իրողություն, գնացինք առաջ, հանկարծ հիմարություններ չանցկացնեք մտքներովդ, որ էլի չցավակցենք: ՄԵր բանակում ամեն զինվոր պոտենցիալ Պետրյակով է:
Օտարի ռազմաբազան ավերակ ու լեշ դարձնելու թեման անորոշ ժամանակով հետաձգենք:
Մեր մեջ օտար բանակը ընտանիք է կոտորել,
մեր նախագահը, արտգործնախարարը դեռ բողոքի նոտա չեն ուղարկել մարդասպան բանակի գերագույն հրամանատարին, իսկ սպանդի հաջորդ օրը մայրաքաղաքի քաղաքապետարանում երկրորդ անգամ նոր տարի էր նշում Երևանի ամբողջ բոմոնդը, Շամշյանն էլ հատիկ-հատիկ նկարում էր դեմքերն ու տարածում, որ իմանանք որ հենց այդպես է որ կա:
Մեր մեջ ընտանիք են կոտորել ցեղ, կարճ ժամանակ անց ռուս զինվորը խոստովանել է,
բայց մեր հասարակական ինստրուկտրների մարմաջը թուրքերի մասին էր,
ոչ կայսրության, ոչ նրանց ծախու մեր ղեկավարների, ու լափով ծախու բոմոնդի:
