Ռուսական ընդդիմության որոշ ներկայացուցիչների մոտ զարմանք է առաջացրել այն փաստը, որ իշխանությանը քննադատոող երկու գործիչներ՝ երկրից հեռացած Միխայիլ Խոդորկովսկին ու տնային կալանքի դատապարտված Ալեքսեյ Նավալնին հարցազրույցներ են տվել՝ ՙՙՂրիմը մերն է՚՚ տոնայնությամբ:
Բոլորդ գիտեք, որ ես, ընդհանուր առմամբ, քննադատում եմ Կրեմլի ուկրաինական քաղաքականությունն՝ այն համարելով կայսերական:
Սակայն ես միշտ սահմանազատել եմ Ղրիմի հարցն այն քաղաքականությունից, որ Մոսկվան վարում է Դոնբասում:
Արևելյան Ուկրաինայում Ռուսաստանը չունի հասարակության աջակցությունը ու հենվում է, մեծ իմաստով, չեկիստական կամ քրեական անցյալ ունեցող անձանց վրա:
Մի քիչ այլ է Ղրիմի պարագան. գուցե այնտեղ անցկացված հանրաքվեն ու Ռուսաստանին միացումը, ֆորմալ առումով, տեղի են ունեցել միջազգային իրավունքի խախտմամբ, սակայն դա եղել է ղրիմցիների մեծ մասի ցանկությամբ՝ առանց որևէ կրակոցի:
Ղրիմի միացումը Ռուսաստանին կարող է մոտիվացվել քաղաքական ու պատմական գործոններով:
Ի դեպ, Ղրիմի կորստի հարցում՝ մեղքի իրենց բաժնն ունեն նաև Կիևն ու եվրոպական պետությունները:
Ասվածը, կրկնում եմ, որևէ կերպ չի արդարացնում Կրեմլի կայսրական քաղաքականությունը Դոնբասում ու ընդհանրապես՝ Ուկրաինայի հանդեպ:
Այնպես որ՝ միանգամայն հասկանում եմ, թե ինչու են Նավալնին կամ Խոդորկովսկին Ղրիմը ռուսկան համարում՝ դեմ լինելով թերակղզու Ուկրաինայի կազմ վերադառնալուն:
