Քաղաքականությամբ քիչ թե շատ հետաքրքրվողները գիտեն, որ բոլոր ժամանակների քաղաքական գործիչներն ունեն հայտնի ցիտատներ և աֆորիզմներ, որոնք վաղուց արդեն դասագրքային են դարձել։ Բերեմ մի քանի օրինակներ:

Չերչիլ. «Խելացի մարդը բոլոր սխալները ինքը չի անում, նա հնարավորություն է տալիս նաև ուրիշներին:»
Նապոլեոն Բոնապարտ. «Պետական գործիչի սիրտր պետք է գտնվի սեփական գլխում:»
Черномырдин. «Какую партию ни возьмемся строить – все у нас КПСС получается (про «Единую Россию»):
Օտտո ֆոն Բիսմարկ. «Հիմարությունը Աստծո պարգև է, բայց չի կարելի այն չարաշահել»

Այս շարքը կարելի է անվերջ շարունակել, բայց չգիտեմ ինչու ուզեցի սահմանափակվել Բիսմարկի հենց այս ֆրազով, որովհետև պատկերացրեցի թե ինչ աֆորիզմներ են թողնելու սերունդներին ժամանակակից հայ քաղաքական գործիչները:

Եվ այսպես ինչ են սովորելու մի քանի տարի հետո քաղաքագիտության ֆակուլտետի ուսանողները:

ՍԻԿՏԻՐ
ՂԱԼԱԹ
ՉԱԹԼԱԽ
ՄՈՍԿԱ
ԱԶԻԶ ՋԱՆ
ԷԿԵԼ ԵՍ, ՈՐ ԻՆՉ ԱՆԵՍ
ԳԱԳԻԿ ԾԱՌՈՒԿՅԱՆԻՆ ՈՉ ՄԻ ԲԱՆ ՊԵՏՔ ՉԻ
ԷԳ ԱՐՅՈՒԾ
ԷԺԱՆՈՎ ԲՐՈԿԵՐ
ՎԱՐԴԱՆԻԿ, ԼԻՍԿԱ, ՄՈՒԿ, ՇՄԱՅՍ, ԼՖԻԿ, ՔՈՒՅՐԻԿ…

Կարեն Քոչարյան