Թաղեմ դրանց, դագաղը դնեմ, գերեզմանի չարժանանան, սատկեն, մեռնեն, մեծ կտորն ականջը մնա, միսդ կդնեմ բերանդ, մորթեմ, փրթեմ, արյունդ խմեմ, և այլն. - ասում ենք հայերս, երբ ատում ենք:
Երբ սիրում ենք. - ուտեմ քեզ, ջիգյարդ ուտեմ, մեռնեմ ջանիդ, սատկում եմ քո համար, մռութդ ուտեմ, ոռդ, բդերդ ուտեմ, պուպուլդ աշկս, պապան ուտի պուպուլը, մաման ուտի ոռիկը, թաթիկը, և այլն...
Մեր ամբողջ սերը, ատելությունը, բոլոր զգացմունքերն արտահայտվում են մահով, մարդակերությամբ, իրար ուտելով, լսափելով:
Մենք 1915 թվականին չէ որ ցեղսսպանվել ենք:
Մեր ամբողջ մշակույթն իր ուղն ու ծուծով ցեղասպանություն ու մարդակերություն է:
Անձի հեղափոխությունը, իրական հեղափոխությունը, հենց սրա ըմբռնումից է սկսում, և ուրիշ ոչ մի բանից:
Ցեղը հեղափոխվում է, ազգանում, երբ ինքնորոշմամբ միավորվում են անձի հեղափոխությունն արդեն ապրած, անցած, մարսած, հասունացած անհատ քաղաքացիները:
