Վերջին քաղաքական դեպքերի ընթացքի հետ զուգահեռ ստեղծվեց մի իրավիճակ, որը պայթունավտանգ կարող էր համարվել Գագիկ Ծառուկյանին փոքր ինչ հարող ցանկացած քաղաքական ուժի կամ դեմքի համար:

ՀԱԿ-ին կարող ենք չհաշվել, քանի որ այն վաղուց արդեն սպառել է իր զինանոցն ու առաջ է գնում միայն «աղանդավորական հովվության» շնորհիվ:

Բայց ՀԱԿ-ը չէ, որ ցանկանում ենք այսօր մանրազնին ուսումնասիրության ենթարկել, ոչ էլ Ս.Սարգսյանի «քաղաքական վենդետան»:

Մեկ այլ սուբյեկտ է արժանացել մեր հետաքրքրասիրությանը, ով քաղաքական փոխակերպման «մասթեր կլասս» է անցել դեռ տարիներ առաջ:

Այս օլիգարխի վարքագիծը այս անգամ էլ բավականին հակասական մնաց, անգամ մոդեռնիստական աբսուրդիզիմի հասնող դրսևորումներով:

Խոսքը Խաչատուր Սուքիասյանի` Գռզոյի մասին է, ով մինչև Գագիկ Ծառուկյանի «մեծ անկումը» կրկին դուրս եկավ Սերժ Սարգսյանի «հրամանատարությունից» (որտեղ հաստատավել էր 2008-ից հետո) և փորձեց խարիսխ գցել ծառուկյանական ջրերում:

Իսկ այս անցումը տեղի էր ունենալու մեր պաշտոնյաների համար դասական դարձած` բարեկամության եզրեր գտնելու ու գծելու  ամուր շղթաներով:

Սակայն  կարծես թե այս անգամ էլ Խաչատուր Սուքիասյանը  սխալվեց իր հաշվարկների մեջ և «օլիգարխների փոխանակման ծրագրի» ինքնագործունեության արդյունքում թուլացրեց կապերը Բաղրամյան 26-ի հետ` հույս դնելով Գագիկ Ծառուկյանի թիկնեղ ուսերի վրա:

Բայց, ինչպես տեսանք, Ծառուկյանը «երկար չձգեց» և մեր հարգարժան «գլամուրային օլիգարխը» հայտնվեց ցայտնոտում:

Բայց հավատացնում ենք ձեզ, Խաչատուր Սուքիասյանի կարգավիճակը այսպես չի մնա, նա վաղուց արդեն վարպետացել է այս «քաղաքական վոլեյբոլում» և շատ շուտով կգտնի մի պատուհան Բաղրամյան 26-ի շենք ներս մտնելու համար:

Միակ մութ հարցը կապված ՀԱԿ-ի և Խաչատուր Սուքիասյանի հարաբերությունների հետ:

Ինչպես են մոտենում Գռզոյի այսքան բազմազան կերպարներին:

Հետաքրքրական է նաև այն հանգամանքը, որ «օլիգարխ փախցնելու» հարցում Լևոն Տեր-Պետրոսյանին հակահարված տրվեց հենց Գռզոյով. դու մեր «փայ օլիգարխին» մենք` քո:

Հովհաննես Եսայան