Երեկ, երբ հանդիպել էինք սահմանապահ զորամասի հրամանատարի հետ, մի շատ հետաքրքիր դեպք պատմեց, որն արտահայտում է այսօրվա բանակում տիրող բարոյահոգեբանական վիճակի մասին:
Օգոստոսի սկզբին, երբ ադրբեջանցիներն առաջին դիվերսիոն գործողությունն իրականացրին և մենք տվեցինք առաջին զոհը, N զորամասի շարքայիններից մեկը հաջորդ օրը պետք է գնար 10 օրյա արձակուրդի և ընտանիքի անդամներն արդեն սպասելիս են եղել իրենց տղային, առավոտյան զինվորը մոտենում է հրամանատարին և պատռում է արձակուրդի հրամանը, ասելով, որ ես այս պահին մեր տղեքին չեմ թողնի ու գնա անվտանգ տեղ:
Հ.Գ.
Շատ հուզիչ պատմություն էր, որը միակը չի եղել պաշտպանության բանակում:
