Վերջին շրջանում ադրբեջանական սադրանքները Հայաստանի ու Արցախի հետ շփման գծում նաև իմ անընդհատ դիտարկման ու մտահոգության առարկան էին: Այնուամենայնիվ իմ պես բոլոր մտահոգ ու սրտացավները, ու նաև ես, ամեն կերպ, կարծում եմ զերծ մնացինք տարբեր ռանգի պետական ու քաղաքական այրերի սահման, դիրքեր այցելելու փաստերը քննարկելուց:
Այո, քննարկումը կդառնար շահարկում ու կդառնար ակամա ազերներին ձեռնտու:
Այդ բարձր գիտակցումը համընդհանուր բնույթ կրեց ու իմ հասարակությունն իմ աչքին էլ ավելի բարձրացրեց: Դրանք, կարծում եմ, անհրաժեշտ ու նպատակային այցելություններ էին ու խիստ նպաստավոր:
Բայց այսօր արդեն, երբ ազերական հերթական սադրանքի բուռն ալիքը ճնշեցինք ու սառեցրինք <բոլորով>, իրավիճակ լիցքաթափվեց, որոշներն էլի այն բարձր գիտակցման հարթությունից կարծես սահեցին ու սեփական մանրախնդրության մերկասառույցով ու ընկան ներքև` իրենց մուտիլովկայի հարթություն: Ինձ անկեղծ հիասթափեցրեց ու ցավեցրեց այսօրվա լրահոսում աչքովս ընկած չարագուշակ տեղեկատվությունները` իբր վարչապետի ու պաշտպանության նախարարի ներքին հակասությունների ու մրացակցության մասին: Այդ էժան տեղեկատվությանը բնականաբար չանդրադառնալով, այնուամենայնիվ, մի փաստ եմ ուզում բարձրաձայնել: Օրինակ, երբ Ս. Սարգսյանը վարչապետի պաշտոնում ներկայացրեց Հովիկ Աբրահամյանին, հնչեցին խիստ հակասական տեսակետներ, կարծիքներ: Ես չճանաչելով այդ մարդուն, կես կատակ-կես լուրճ ասեցի, թե այ կտեսնեք, այս մարդը բոլոր նախկին վարչապետերից լավ է աշխատելու: Հիմա, ընդամենը մեկ համեմատական, ինչն օրինակ արդարացնում է Նախագահի Հովիկ Աբրահամյանին վարչապետ նշանակելը: Հիշում եք? օրինակ, որ նախկին` խիստ գրագետ տնտեսագետ, եվրոպական մոդելի, ցիվիլ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի պաշտոնավարման օրոք, Նախագահը բարձրացրեց աշխատավարձերի բարձրացման հարցը և իր վարչապետի <պրոֆեսիոնալ> աշխատանքի շնորհիվ ստիպված եղավ կարծեմ երեք անգամ հետաձգել այն` կոպիտ ասած սուտ դուրս գալով իր ժողովրդի առաջ: Երբ այս վարչապետի օրոք արդեն, կրկին ժամկետ նշվեց, մարդիկ այլևս չէին հավատում, բայց արի ու տես Աբրահամյանն իր կառավարությամբ դա արեց հստակ:
Հիմա պարզ չի դառնում թե ինչու է վարչապետ հենց Աբրահամյանը? Էս ընդամենը մի փաստ` հանուն արդարության, թե չէ Ոչ Հովիկ աբրահամյանը, ոչ Տիգրան Սարգսյանը, ոչ էլ նույնիսկ Թոնի Բլերն իր ժամանակին, իմ պատկերացրած վարչապետի տեսակները չեն:
Հ.Գ.
Իսկ Հայաստանի նախագահին այսօր այնպիսի մարդիկ են պետք, որ, այսպես ասած` <պաստավկա> չեն անի: Կարծում եմ այս, կամ առաջինը հենց այս պատճառով է օրինակ Հովիկ Աբրահամյանը վարչապետ: Նա նախագահի վարկանիշը սեփականից նույնիսկ բարձր է փորձում պահել:
