Հայրենիքի վերքերը դարմանող մայրս հեռացավ՝ մեծ երազանքը սրտում:
Արդի հայոց պատմության ու իրավունքի ռահվիրա հայրս ապրեց՝ տեսնելու համար իր կյանքի ողջ նվիրումի հակադարձումը՝ պետականության վերակերտումից հետո իրական եղեռնի կրկնությունը:
Այս անգամ՝ ուղղակի և աներկբա, սեփական հայրենակցի ու իր պատմասպան, զինվորասպան, հայրենասպան խմբակիցների ձեռամբ:
Ոսոխն ի՞նչ կարիք ունի հոխորտալու կամ խեղաթյուրելու, երբ արդեն հարևանի պաշտոնական ներսում կան ամեն ինչը վերախմբագրելու պատրաստ ոչնչապաշտ, եսապաշտ ձայներ, որոնք լկտի-ինքնագոհ հայտարարում են, թե մեր Հայրենիքի այսինչ գյուղը, ճամփան կամ բազմադարյա բնօրրանը պատկանում է թշնամական նորաստեղծ բռնազավթիչ միավորին:
Արցախի Հանրապետությունն էլ՝ իր ժողովրդով և իշխանությամբ, անտեսվում է արդեն որպես բեռնաթափման ենթակա, ավելորդ գլխացավանք, սեփական աթոռի ու մեծ աշխարհի միջև մեծ գործարքի մանրադրամ:
Ալիևը, Էրդողանը և նրանցից ածանցյալ գավառապետ-բռնապետի թեկնածուն՝ իրենց երիտհայերի հետ մեկտեղ, դարձել են հայրենի սահմանների և պատմագրության շարադրողները:
Մեր իսկ աչքերի առջև ու մեր լուռ մասնակցությամբ շարունակվող և ամեն օր խորասուզվող այս ընթացքին կանգ պետք է տանք:
Միասին: Ինքնիշխան: Ամբողջական: Առանց պատրվակների: Անցյալի համար զղջումով: Ապագայի համար՝ հանձնառու: Եվ՝ նախքան ստորագրություն:
Ստորագրություն, որն առավել համախմբելու է միգուցե անկեղծ, բարի խոսք ասող օտարների շահերը այդ նույն ստորագրության շուրջ: Եվ մեր պատմական, հավաքական, ազգային ու պետական իրավունքների դեմ:
Ներսից ու դրսից՝ Հայրենիքի և մեր պատմության ազատագրման ժամն է:
