Կյանքի տիեզերական կանոնները ենթադրում են, որ մենք ոչ միայն իրար պիտի գտնենք, այլ նաև կորցնենք: Ամեն մի կորուստ` երկար չսպիացող վերք, որով կարող ես հաշվել մարդու տարիքը և շրջապատը:
Բայց երբ կորուստը մտերիմ ընկերոջ և զինակցի անժամանակ մահն է, ապա չգիտես, ինչպես վարվել, ինչ ասել, ինչ մտածել: Երբ մահվան ու ճակատագրի շնչառությունը զգում ես նաև քո ծոծորակին, երկրոդական է դառնում շատ բան, այդ թվում` առօրյա մշտական վազքը և աշխատանքային առօրյան:
Մենք վազում ենք, բայց չենք հասցնում ապրել, շփվում ենք, բայց չենք հասցնում վայելել իրար: Միշտ թվում է` դեռ կլինի ժամանակ, այ սա էլ անենք ու շունչ կքաշենք, այս հարցն էլ առաջ տանք ու ավելի թեթև կլինի:
Ցավոք, այս անհատական խաղը ցանկացած պահ կարող է կանգ առնել, ու դու շատ բան չհասցնես` ասել, լսել, կիսել և կիսվել: Ավաղ:
