Ճստոն փոքրիկ ընտանիք էր կորցրել, բայց մի շատ մեծ ընտանիք էր ձեռք բերել։ Երևի բոլորս էդ պուճուրին մերն էինք համարում, մեր տղեն էինք համարում, մեր կյանքի մի մասնիկն էինք ուզում տալ իրան։ Հիմա էնքան է ցավի, ատելության ու վրեժի զգացմունքը միախառնվել, որ էդ անասունի, նրան հանձնողի ու նրան պահողի հասցեին բառերը մեջդ խեղդվում են։

Մկրտիչ Իսրայելյան