Պատկերացնենք, որ աշխարհում սկսել են գործել միջազգային օրենքները, բոլորի համար այն հավասար է: Ինչպես երևում է Հայաստանի Հանրապետությունը թուրքական քաղցրավենիքից իր մասը չի ցանկանում վերցնել և միայն դիտորդ է մնում որպես: Համարենք մեզ համար սպասում ենք, որ միջազգային օրենսդրության համաձայն, ստանանք Արևմտյան Հայաստանի այն տարածքը, որը մեզ է հասնում Սևրի պայմանագրով:
Քանի կա թուրքական հանրապետությունը, այդ տեսական հույսը կա, իսկ երբ ստեղծվեց Քուրդիստանը, ապա այդ հարցը կփակվի իրավական դաշտում. Քուրդիստանը ոչ մի պարտավորություն չի ունենա ՀՀ հանդեպ: Մեզ իրավական տեսանկյունից պարտք է թուրքիայի հանրապետությունը, ոչ' Քուրդիստանը: Այսինքն, եթե նայենք ճշմարտությանը, իրավունք չունենք այսօր դիտորդ հարևան լինելու: Այսօր հրով լինի, սրով լինի գնալու վաղ թե ուշ օրն է. Հիմա կամ. ....
