Դիտեք նաև՝

Life.panorama.am-ը զրուցել է Գ. Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնի դերասանուհի Արաքսյա Մելիքյանի հետ, ով հեռուստադիտողին ծանոթ է «Կյանքի կարուսել» եւ այլ նախագծերից:

-Արաքսյա, կարծես հեռուստատեսային լռությունը բավականին երկարում է, հետաքրքիրէ՝ ինչո՞վ է պայմանավորված այս դադարը:

- Լռությանս պատճառը մեկն է՝ դեռ ինձ հարմար առաջարկ չեմ ստացել:

-Գիտեմ, որ թատրոնի դերասանների համար թատրոնը համարվում է մշտականաշխատատեղի, Ձեր մշտական աշխատատեղիում ի՞նչ նախագծեր կան առաջիկայում:

- Այո, չեք սխալվում, ինձ համար եւս ամենասիրեի աշխատանքը թատրոնի աշխատանքն է, ես ինձ կատարյալ եմ զգում մեր թատրոնի բեմում: Այս պահին մեր թատրոնում վերանորոգման աշխատանքներ են կատարվում, բայց մենք շարունակում ենք ներկայացումներով հանդես գալ Հակոբ Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնում: Բացի այդ, մեր խմբով հյուրախաղերով շրջում ենք Հայաստանի շրջաններով: Եւ ամենակարեւորը՝ այս մեկ տարվա ընթացքում պատրաստում ենք միանգամից չորս ներկայացում: Առայժմ երկու հաստատված բեմադրություններում ներգրավված եմ գլխավոր դերերով, կան նաեւ այլ նախագծեր, որոնց մասին դեռ չեմ ուզում լուսաբանել: Մի խոսքով, թատրոնում այս պահին հաճելիորեն զբաղված եմ:

-Արաքսյա, Ձեր հարցազրույցներին հետեւելով տպավորություն է ստեղծվում, թեհիասթափված եք, ի՞նչն է դրա պատճառը դարձել:

- Երբ ես էլ հետ նայեմ, գուցե ինձ էլ թվա, թե հիասթափված եմ եղել, բայց, անկեղծ, հիմա այդպես չեմ կարծում: Ցանկացած մարդ էլ ունենում է անկումներ եւ հիասթափություններ, գուցե դրա պատճառն այն էր, որ արդյունքները քաղելու ժամանակը ավելի արագ էի պատկերացնում ու ի վերջո, ախր շատ բան է փոխվել: Այն կրթությունը, դաստիարակությունը եւ իդեալները, որ ես ստացել եմ, չէին համապատասխանում իրականությանը: Այնպես չէ, որ շատ բան է իմ մեջ փոխվել, ոչ, պարզապես ավելի իրատես եմ դարձել:

-Մի անգամ նշել եք, որ ստեղծագործող մարդկանց համար գուցե շատ ավելի մեծհեռանակարներ կան դրսում. քանի որ ամուսիններով դերասաններ եք, գուցեմտադրություն ունե՞ք դրսում փորձելու Ձեր տաղանդը:

- Նման մտադրություն եւ խոսակցություն միշտ էլ ծնվում է մեր մեջ, բայց դա ինձ համար վերջին տարբերակն է: Ի վերջո, մենք մեզ այստեղ անտեսված ու վատ չենք զգում, մեզ միշտ գնահատել է եւ գործատուն, եւ այն ռեժիսորը, ում հետ աշխատել ենք, ու ամենակարեւորը՝ մեզ միշտ գնահատել են մարդիկ՝ հասարակությունը:

Առավել մանրամասն՝ սկզբաղբյուր կայքում