Ադրբեջանական կողմի սանձազերծած ռազմական գործողությունների հետեւանքով ստեղծված իրավիճակին է անդրադարձել սոցցանցային իր էջերում դերասանուհի-հաղորդավարուհի Նազենի Հովհաննիսյանը.

«Հազար անգամ գրեցի-ջնջեցի... խոսքերս, ասելիքս խեղդվում է կոկորդումս: Մարդ չգիտի` ինչ ասի, ոնց ասի, ոնց ապրի... Արդեն երկրորդ լուսաբացն է՝ կարդում ենք կոչեր, էստեղ-էնտեղից եկող տարբեր լուրեր, հաճախ կցկտուր, երբեմն ամբողջական, գրում ենք` ով ինչ տարածի, ով ինչպես իրեն պահի այս դժվարին իրավիճակում, էլի զրոյից սովորում ենք՝ ինչպես դիմակայել ապատեղեկատվության հոսքին... ամեն ոք փորձում է իր ձեւով օգտակար լինել, բայց մեր լույս երեխեքը էլ չկան:

Ու էլի զոհվում է իմ, քո, նրա եղբայրը, ընկերը, հայրը, ապագա ամուսինը կամ որդին, զոհվում են իրականում: Որովհետեւ մենք այդպես էլ չհավատացինք, որ ագրեսոր թշնամին չունի սկզբունք, որ նրա «խավիարային դիվանագիտության» հիմքում սպանելն է միայն ու խլելը, խաբելը, առնելը, մեծ գումարներով համաշխարհային «բերաններն» առնելն է, որոնք հիմա լուռ են` լվացած ուղեղներով ու փողով դրոշմած բերաններով, միջազգային կառույցներն ու իրենց հումանիստական համարող «կառուցողական» սուտ հկ-ները, ֆինանսավորումներով տարբեր տխմար «կազմակերպությունները» եւ չգիտեմինչերը: 1915-ին էլ աշխարհը լուռ էր... ու անընդհատ ու միշտ «աշխարհը» կլռի, որովհետեւ ճշմարտությունը ոչ ոքի էլ պետք չէ: Իրենց «ճշմարտությունը» աշխարհաքաղաքական խաղերն են ու քարտեզի նոր վերաձեւումը... Տարածաշրջանում մշտական ագրեսիայի էսկալացնող Ադրբեջան, նախապես պլանավորած մասշտաբային սպանություններով ու խաղաղ բնակչության նկատմամբ աննկարագրելի դաժանությամբ: Սա է մերկ իրականությունը:

Բայց էս լույս երեխեքի մահը չեն մարսելու: Մեր կանգուն Խաչը վկա: Ու էն, որ գիշերվա հազարին նույնիսկ երեկվանից երկու կանգառը մեկ հավաքման կետերում հերթեր էին, ու որ 13-15 տարեկան երեխեքն էին բողոքում ծնողներին, որ չեն թողնում իրենց գնալ, էն, որ իմ՝ օրեր առաջ զորացրված ուսանողներն էին պատրաստվում, որ հետ գնան, էն, որ առանց ծպտուն հանելու էվակուացած որոշ երեխեքի էստեղ տեղավորում են մարդիկ` իրենց տներում, իրենց ծոցի մեջ... Այ դա է հենց հաղթանակը, ու թող կանխիկով գնեն ամբողջ մոլորակը, միեւնույն է՝ Հայաստան աշխարհն անպարտելի է. մերը սիրո, բազկի ու կամքի ուժի, անսահման սիրող ու ազնիվ սրտի, հայրենիքի ու երկնքում կախված Խաչի մեջ է:

Միայն մեր ապրելով ու զարգանալով կարող ենք իրապես շնորհակալ լինել, ուժեղանալով ու անցյալի սխալներից դաս քաղելով վերջապես... Լույսի մեջ մնաք, լույս երեխեք ջան»: