Life.panorama.am-ը գրում է. Արամեի եւ Աննա Թովմասյանի օրինական հարաբերություններն արդեն երեք տարվա պատմություն ունեն, բայց նրանց կապող պատմության տարիները շատ ավելի երկար են, քան ընդամենը երեքը: Աննա Թովմասյանը պատմել է իր ու Արամեի ճակատագրական հանդիպումների, ամենահիշարժան անակնկալների եւ ընտանեկան մանրամասների մասին:
Ճակատագրական երեք հանդիպում, որից հետո…
Ես ու Արամեն դեռ փոքր տարիքում՝ 14-15 տարեկանում, Դոնի Ռոստովում նույն երգչախմբում ենք երգել: Դա 2000թ-ն էր, որից հետո մենք ընտանիքով տեղափոխվեցինք ուրիշ քաղաք ապրելու ու գրեթե 7 տարի Արամեի հետ չհանդիպեցինք: Բայց ես գրեթե ամեն տարի գալիս էի Հայաստան՝ ընկերներիս ու հարազատներիս այցելության: 2007-ին կրկին եկել էի Հայաստան ու մեր հարեւաններից մեկն ինձ հրավիրեց համերգի, որի ժամանակ նկատեցի, որ Արամեն էլ է երգում: Շատ լավ եմ հիշում՝ նրան տեսնելուն պես շատ ոգեւորվեցի, մի տեսակ հպարտանում էի, որ նրա հետ միասին երգել ենք ու ինքը հիմա հայտնի երգիչ է, որոշեցի համերգից հետո մոտենալ նրան, հետաքրքիր էր՝ նա ինձ կճանաչեր, թե ոչ: Այդպես մոտեցա նրան ու ի զարմանս ինձ՝ նա ինձ միանգամից ճանաչեց, հետաքրքրվեց, թե ինչ եմ անում Հայաստանում, ես էլ ասացի, որ ինքս էլ ուզում եմ երգ ձայանագրել, բայց այստեղ ոչ մեկին չեմ ճանաչում, Արամեն էլ ծաղիկները ձեռքին՝ երկրպագուհիներով շրջապատված, խառնված ասաց, որ ինձ սիրով կօգնի, պատկերացրեք, այդ պահին, երբ երկրպագուներն իրենից ստորագրություն են ուզում, ինքը բարձրաձայն ասում է՝ ով թուղթ ու գիչ ունի, որպեսզի իր հեռախոսահամարը գրի եւ տա ինձ: Ի վերջո երկրպագուհիներից մեկը թուղթ ու գրիչ տվեց նրան, նա էլ գրեց հեռախոսահամարն ու տվեց ինձ: Բայց դրանից հետո ես ստիպված էի շուտ վերադառնալ ու այդպես էլ չզանգեցի Արամեին, դրանից անցավ երկու տարի, ես կրկին Երեւանում էի, ընկերուհիներս հրավիրեցին Նունե Եսայանի եւ Արամեի համերգին, մենք կրկին գնացինք, վերջում կրկին ընկերուհիներիս հետ ցանկացա մոտենալ նրան, սակայն, երբ ուզում էի առաջանալ դեպի նա, տեսա, որ երկրպագուհիներով է շրջապատված ու որոշեցի չմոտենալ, չխանգարել: Այդ հանդիուպից հետո կրկին երկու տարի անց, կրկին Երեւանում ծնողներիս հետ գնացի համերգի, բայց այդ ժամանակ, որքան էլ մայրս պնդում էր մոտենալ նրան, նկարվել, բայց մի տեսակ հպարտությունս չթողեց ու այդպես էլ համերգից հետո չմոտեցա Արամեին: Ընդ որում, նա այդ օրը դահլիճում տեսել էր ինձ, սպասել, որ հետո կմոտենամ իրեն, բայց… մինչ այսօր էլ ծիծաղելով ասում է՝ «Ինչո՞ւ չեկար, դե ասա՝ ինչո՞ւ չեկար»: Իրականում մեզ հետ կապված ճակատագրական մեկ այլ դեպք էլ կա՝ մինչ մեր հանդիպելը, Արամեն բոլորին ասել է, որ չգիտի, թե ով է լինելու իր սիրելին, բայց վստահ է, որ նրան անմիջապես ճանաչելու է. նրա խոսքերով, երբ առաջին անգամ նրան մոտեցել եմ, զգացել է, որ հենց ինձ է միշտ պատկերացրել...
Կայացավ առաջին հանդիպումն ու փոխվեց ամեն ինչ…
Քանի որ ես դեռ փոքր տարիքից Արամեին ու նրա քույրիկին՝ Անիին, ճանաչում էի, մի օր պատահմամբ Անիի հետ սկսեցինք սոցիալական էջերից մեկով շփվել, մենք սկսեցինք նամակագրական կապ հաստատել: Իմիջայլոց, չգիտեմ որտեղից Արամեին իմ մասին սխալ տեղեկություններ էին հասել, նրան ասել էին, թե իբր ես ամուսնացել եմ, ու երբ վերջին համերգին տեսել է ինձ դահլիճում, շատ է ցանկացել, որ մոտենամ իրեն, որպեսզի ինձնից հարցնի, թե որքանով են ճիշտ իր տեղեկությունները: Հետո, երբ Արամեի քույրն ասում է, որ ինձ հետ նամակագրական կապ ունի, Արամեն էլ խնդրում է, որպեսզի անպայման ճշտի՝ ես ամուսնացել եմ, թե ոչ: Դե իսկ ճշտելուց հետո էլ, երբ իմանում է, որ ես ամուսնացած չեմ, քույրիկին խնդրում է հանդիպում կազմակերպել: Այդ ժամանակ ես արդեն երգս ձայանգրել էի եւ տեսահոլովակ պետք է նկարահանեի, հենց այդ թեմայի շուրջ էլ առաջին անգամ Արամեի հետ հանդիպեցինք: Զավեշտալին այն էր, որ երբ առաջին անգամ հանդիպեցինք, շատ երկար Արամեն ինձ խորհուրդներ տվեց, թե մեր երգարվեստում ինչպես գործեմ, բայց այդքան երկար խոսելուց հետո ասաց՝ «Արի մի երգի էլի, քեզ դա ընդհանրապես պետք չի»: Իհարկե, դրանից հետո ես նկարահանեցի իմ տեսահոլովակը, բայց կապը արդեն կար, ընթացքում մեր շփումը արդեն ամենօրյա դարձավ:
Սիրո խոստովանություն արեց, որին ի պատասխան լռեցի…
Մեր շփման ընթացքում եւ ես, եւ նա արդեն հասկացել էինք, որ մեր մեջ բացի ընկերական հարաբերությունից նոր զգացմունքային հարաբերություններ են ծնվում: Մի օր էլ, երբ ինձ տուն էր ճանապարհում, մեր շենքի բակում ասաց, որ իր կյանքում առաջին անգամ է սիրո խոստովանություն անում, ու ասաց՝ «Սիրում եմ շատ…»: Այդ ժամանակ ես լռեցի, ոչինչ չպատասխանեցի, բայց լռությունս էլ մեծ ասելիք ուներ… ընթացքում ինքնաբերաբար մենք արդեն սկսեցինք շփվել:
Ամենատպավորիչ նվերը, որ երբեք չեմ մոռանա…
Իմ ամենատպավորիչ նվերը հենց առաջին նվերն էր: Երբ ես ու Արամեն դեռ նոր-նոր էինք շփվում եւ ընկերություն չէինք անում, դեկտեմբերի 31-ի երեկոյան զանգեց ինձ եւ խնդրեց հանդիպել: Մենք հանդիպեցինք ու սկսեցինք քաղաքով մեկ մեքենայով շրջվել, հետո նա խնդրեց, որ բացեմ մեքենայի միջի բեռնախցիկը: Բացելուն պես ես տեսա ներսում դրված տուփը. Դա օծանելիք էր, բայց կյանքիս ամենատպավորիչ նվերը դարձավ: Իսկ նրա համար իմ նվերներց ամենահիշարժանը եղել է մեր առաջին Սուրբ Վալենտինի տոնին մատուցածս անակնկալը. այդ օրը նա համերգ ուներ, ես էլ վերջում նրան խաղալիք արջուկ նվիրեցի, բայց հետաքրքիր այն էր, որ Արամեն վերցրեց նվերը ու սկսկեց բարկանալ, թե ինչու եմ գումար ծախսել եւ իր համար նվեր գնել:
Արամեն հոգատար է, ու շատ բարի…
Ամուսնուս ամենակարեւոր հատկանիշը իր բարությունն ու հոգատարությունն է: Ինձ համար շատ կարեւոր է նաեւ նրա հումորը, շատ եմ սիրում Արամեի հումորը, երբեմն այնպիսի պահի կարող է համապատասխան հումոր անել, որ ուղղակի ապշեմ:
Ամբողջական հոդվածը`այստեղ
